Да бидеш оптимист и полн со надеж генерално треба да е добра работа. Сите ви велат дека не треба да мислите негативно. А ти се обидуваше, нели? Се обидуваше да го гледаш доброто во се и секогаш да се надеваш на најдоброто.
Колку пати се имаш изгубено себеси поради некој друг? Колку пати си дала некому повеќе љубов отколку што заслужува? Колку пати си дозволила некој да ја определува твојата среќа или тага? Никогаш не смееш да дозволиш некој да те дефинира.
Луѓето знаат да бидат сурови. Понекогаш толку многу им даваш на другите, а најчесто не добиваш ни едно „фала“. Одиш наоколу и ги потсеќаш луѓето колку се посебни, а сепак тие никогаш не се однесуваат така со тебе.
Те гледам како трчаш наваму-натаму. Гледам како твојот ум постојано работи, дури и кога телото мора да запре за момент. Те гледам. Седни. Одмори. На крајот на денот си толку истоштена, ден по ден, ден по ден... тоа никому не носи корист.
Ти, која поминуваш покрај огледалото со спуштена глава. Твоите рамена собрани и твојот растреперен глас... Ти, која постојано одиш со подочњаци околу очите. Ти, која паѓаш во спиралата на очајот поради се она што се случува околу тебе.
Забрането е да плачеш, а да не научиш ништо, да се разбудиш без сознанието што ќе правиш тој ден и да се плашиш од сопствените чувства. Забрането е да не им се смееш на проблемите, да не се бориш за она што навистина го сакаш и да се предадеш поради ...